Niets gepost: over mijn zomer, koala’s en de viskraam.

Deze zomer postte ik niets op LinkedIn. Niet omdat ik niks te melden had, maar omdat ik geen contentkalender volg. Drijfveren zijn altijd zichtbaar in gedrag. Zo ook bij mij: autonoom en eigengereid. Ik deel iets als ik er zin in heb, niet omdat het ‘moet’. Delen voor de likes of om het algoritme te pleasen? Dat werkt bij mij averechts (ja, zelfs coaches hebben hun aandachtspunten, het zijn net mensen). Dus hier geen stuk over een team in weerstand, wat een suikerverslaving is, of hoe je mindful je werkdag doorkomt… en je de magische oplossing krijgt als je het woord “bloemkool” of “koala” in de comments zet. Leuk als schrijfsels werk opleveren, maar mijn ziel verkopen aan de algoritme-duivel door mijn lezers publiekelijk te laten toegeven dat ze gestrest, suikerverslaafd of team-moe zijn? Nee dank je. Maar goed, mijn zomer, waar was ik?

Zomer in Nederland (na een jaar wonen in Spanje).

We wonen nu ruim een jaar in Spanje. We voelen ons er welkom: Spaanse relaxtheid, kinderen die tot laat buiten spelen en siësta die pure logica is met die heerlijke zon. Op vakantie naar Nederland voelt… anders. Een mix van vreugde, nostalgie en een lichte identiteitskriebel. En we ontdekten wat we missen (iets met mensen die je liefhebt, haring, gesprekken in je moerstaal en kinderen die op de fiets naar vriendjes gaan).

De viskraam

En ik kan het niet laten: menselijke interactie observeren. Op de werkvloer of in het wild. Ik hou ervan, beter dan elke real life soap. Hoewel B&B Vol Liefde blijkt ook prima observatiemateriaal, leerde ik deze zomer.

We stonden bij de viskraam op de weekmarkt; gezellig in de rij, een beetje smalltalk (“Nee hoor, ik hou niet van paling, die eten kadavers”) en gemopper over de prijzen, Hollandser werd het niet. Tot iemand een stap naar voren zette. Niet veel, maar genoeg om de sfeer te laten kantelen. Binnen twee seconden zag ik wat ik ook wel in teams zie: blikken die elkaar vinden zonder woorden, fluisterende bondgenootschappen, een informele coalitie tegen de vermeende boosdoener. Correctie hing in de lucht. Weg goede sfeer. Iemand tikte hem net iets te ferm op de schouder en zei geïrriteerd: “Pardon meneer, wij stonden hier al.”

Hij draaide zich om, glimlachte en zei: “Mijn vrouw staat daar vooraan”. Die vijf woorden veranderde het hele plaatje. En de haring; die was heerlijk.

In teams gaat het vaak net zo: één kleine beweging en het evenwicht verschuift. Tot er iets gebeurt dat het beeld kantelt, en iedereen weer kan ontspannen.

Dus: zet niet “haring” in de comments voor de magische oplossing!

Bel me liever, dan vissen we samen uit welk ‘viskraam-moment’ het verschil maakt tussen gedoe en écht werkplezier.

Oh en voor degene die toch willen reageren: zet gerust “koala” in de comments als je tot het einde hebt doorgelezen. Of, als je wilt delen hoe jouw zomer tot nu toe is, voeg dan zelf een magisch woord toe dat de lading dekt.